‘Alleen maar verdriet, dat is toch zwaar?’ Kirsten hoort het vaker, als ze vertelt over haar werk als verpleegkundige in een hospice. Maar zij ziet dit werk als een deel van haarzelf en moet er niet aan denken om iets anders te doen, al helemaal geen laptopwerk. Gelukkig maar, want bij het hospice zijn ze ontzettend blij met Kirsten als collega.

Plek voor ambities Kirsten solliciteerde vijftien jaar geleden bij De Zorggroep omdat ze méér wilde. “Ik had mijn diploma verzorgende IG op zak en een mooie eerste baan bij een ziekenhuis. Maar op een gegeven moment werd de reisafstand me toch wat te gortig. Daarbij wilde ik graag wat anders, iets ‘overstijgends’. Ik zag bij De Zorggroep een vacature voor Coördinator zorg en diensten, een mooie stap vooruit. En het beviel me goed. Je kunt er echt zijn voor mensen die dat nodig hebben, heb ik ervaren. Dat vind ik belangrijk.”

De deur naar goede zorg “Zodra ik iemands deurklink vastpak, ben ik fysiek en mentaal helemaal bij die persoon. Zo wil ik er mijn carrière lang instaan. Ik vind dat je die mindset moet hebben, en bij De Zorggroep kan ik die in praktijk brengen. Zo was er eens een mevrouw die voor haar gevoel een voltooid leven had. Al haar vrienden, familie en geliefden waren haar ontvallen. Wat we ook deden: die leegte konden wij niet opvullen. Ze was zo intens eenzaam. Maar dat ik tegen haar zei: ‘Ik zie dat u eenzaam bent en dat u daaronder lijdt’, gaf haar zoveel lucht. Ze voelde dat ik volledig de aandacht voor haar had. Dat is me altijd bijgebleven.”

Volgende stap bij De Zorggroep Ondanks die switch naar De Zorggroep kwam op een gegeven moment toch die twijfel weer. “Wil ik dit jarenlang blijven doen of wil ik iets anders, en wat dan? Die vragen staken de kop op. Mijn teamleider voelde dat aan en vroeg: ‘Kirsten, heb je er wel eens over nagedacht om de verpleegkunde-opleiding te doen?’ Had ik niet. Maar het was wel precies de verdieping die ik zocht. Helaas moest ik voor die opleiding nog van afdeling wisselen, maar inmiddels is dit op ons nadrukkelijke verzoek veranderd.”

Tranen en carnavalsmuziek Nu die opleiding achter de rug is, is Kirsten volledig gesetteld als verpleegkundige in het hospice, zegt ze zelf. Ze solliciteerde op een interne vacature en heeft haar plek hier echt gevonden. “Natuurlijk is het verdrietig dat de mensen hier niet langer dan drie maanden te leven hebben. Daarom hebben we regelmatig intervisies en kun je hulp van een psycholoog ingeroepen. En we hebben altijd elkaar, een groep hechte collega’s. Maar de mooie kant is dat we mensen in de dagen die zij nog hebben zoveel kunnen geven. We kunnen echt de tijd nemen voor hen, zeker met alle vrijwilligers erbij. Dat maakt mijn werk zo bijzonder.”“Trouwens, we hebben hier heus ook veel lol. We zitten in een klooster met prachtige tuin in de binnenstad van Venlo. Binnen is het bijna sereen, zo rustig, maar door de ramen zag je met carnaval de feestvierders gewoon voorbij lopen. En bij ons ging toen de carnavalsmuziek net zo goed gewoon aan, hoor.”